OVER MIJ
Aloha, mijn naam is Saskia
Aloha!
Kippenvel kreeg ik toen ik in 2013 kennismaakte met Ho’oponopono, in een kwartier in een cursus die over iets anders ging. Transformerend? Zelf doen? Ho’oponopono, hoe spel je dat eigenlijk? Het kwartier was veel te kort. Ik ging met een lijf vol tintelingen naar huis. Ho’oponopono… Dat werd googelen! Ik las boeken, ging iets begrijpen van de achtergronden en volgde alle seminars van Gerda van der Linden. Daar merkte ik wat Ho’oponopono (voor mij) kon betekenen. Ho’oponopono gaf onmiddellijk herkaderingen van de situatie waarin ik me op dat moment bevond. Dat leverde me rust op en prachtige inzichten en verrassende wendingen/vragen/… en …
En het smaakte naar meer. Mijn eerste Huna-workshop volgde in 2017, twee dagen bij David Shephard. Ik ging er samen met Natasja, al jaren mijn NLP-maatje, naartoe. Toen Natasja en ik zo duidelijk voelden hoe David de energie had gezet in de trainingsruimte (en hoe anders die was dan in de gang, bij de ‘zitjes’ enz.) wist ik: als ik dit -ook- kan, dan bepaal ik niet alleen zelf hoe ik me voel, maar dan kan ik ook met energie creëren dat ik kan leren, dat ik kan transformeren en meer.
Daarna ging ik vier keer naar Hawaii voor level 1, 2, 3 en 4 van de Huna-opleidingen die daar gegeven worden door o.a. de kumu’s dr. Matthew B. James, David Shephard, dr. Patrick Scott en Etua Lopes. Ik ben enorm dankbaar voor wat ik van hen heb geleerd en wat ik nog ga leren.
In Nederland ben ik vervolgens steeds meer Huna-aspecten gaan integreren in mijn eigen dagelijkse rituelen en in mijn werk als docent bij de Hogeschool van Arnhem en Nijmegen en als NLP-trainer bij Opleidingsinstituut Vidarte.
De magie die dan ontstaat… Ik gun het zoveel meer mensen om dit ook te ervaren. En lichter en makkelijker door het leven te gaan!
Daarom geef ik met heel veel enthousiasme de driedaagse introductieworkshop. In april 2024 mag ik zelfs David Shephard assisteren als hij voor het volledige level 1 naar Nederland komt! Mijn dankbaarheid is groot. Op z’n Hawaiiaans: Mahalo!
Huna volgens cursist Bart
Wat een geweldige ervaring! Heb de 3 daagse Huna workshop mogen volgen bij het Hunahuis Hakalau. Saskia is een geweldig warm eerlijk persoon. Ze neemt je in een no nonsense mentaliteit stap voor stap mee in het fantastische proces HUNA. Je leert met praktische manieren, naar een staat van bewustwording, inzicht en ontspanning te komen. Het is een geweldige reis geweest naar een betere innerlijke balans en een mooie spirituele ontwikkeling. Mahalo Saskia voor deze mooie ervaring!
‘Een ervaring’
De ervaring ‘Lucht’ gebeurde in 1998. Met een hoofdrol voor lucht: om te kunnen ademen, te kunnen focussen op het grote kom-weer-naar-huis-doel van mijn zoon.
Als ik toen had geweten wat ik later bij Huna, leerde, had ik lucht bewust in kunnen zetten. Met luchtenergie had ik de ziekenhuiskamer vooraf energetisch gereinigd. Met opua had ik zeven witte jassen lucht gegeven.
Toen wist ik dat nog niet. Nu wel. Dankbaar voor Huna op mijn pad!
Lucht
Er stonden zeven mannen met witte jassen om het bed van mijn tweejarige zoon, stand by om in te grijpen bij mijn taak die normaal gesproken alleen verpleegkundigen of artsen deden.
‘Mevrouw Janssen, bent u er klaar voor?’ vroeg één van de witte jassen. Ik knikte. En dacht: ‘Nee. Maar ik ga dit doen.’
Ik focuste me op mijn taak: de tracheacanule (buisje in de hals van mijn zoon om door te ademen) veilig en snel vervangen. Als lukte, naderde ik het doel: zoon na drie maanden ziekenhuis weer naar huis, met canule.
Ik haalde diep adem. Legde mijn tegenstribbelende zoon op zijn rug en hield hem daar. Met één hand friemelde ik het canulebandje los en verwijderde ik de canule. Daar was de ‘opening in zijn hals’. Dat was geen opening, dat was een gat. En daar kwam bloed en slijm uit.
Ik slikte. Pakte de nieuwe canule. Moest die in dat gat? Door dat bloed en slijm heen? Hoe schuin ook al weer? Hoe hard moest ik duwen?
Vanuit mijn ooghoek zag ik een witte schoen bewegen. De bijbehorende jas boog naar voren. Ik haalde nog een keer diep adem. ‘Nu!’ Ik manoeuvreerde de canule op zijn plek.
Ik hielp ik mijn zoon rechtop. Hij zat. Hij huilde. Zijn stem deed het niet, dus ik zag het alleen. Ik zei allemaal troostende woorden tegen hem.
‘Het canulebandje moet er nog om,’ zei de voorovergebogen witte jas. Ja, dat wist ik ook wel. Als mijn zoon de canule eruit zou hoesten, konden we opnieuw beginnen. Met een beetje paniek, want levensbedreigend.
Maar ik had hem goed vast. Zowel de canule als mijn zoon. Ik wachtte nog heel even.
Toen het bandje goed zat en alle zeven witte jassen opgelucht vertrokken, voelde ik hoe ik trilde. Even zitten.
En daar was opeens een verpleegkunde met 2 bekers ranja met een rietje en 2 dapperheidsdiploma’s. Voor mijn zoon en mij. Even huilen. Dat gaf lucht.